Het fluisterfestival – The making of the experiment (3)

Beschouwingen van op reis

Zondagavond 25 augustus, Las Vegas, een 24-uurs blits-bezoek. Op straat flaneren jonge meisjes, twee aan twee, getooid met pluimen, in minuscule glanzende broekjes, hun borsten bedekt met iets dat het midden houdt tussen een tepelhoedje en een -kwastje. Het is alleszins klein. Een reclamewagen rijdt voortdurend the Strip met al haar casino’s op en af. Op het immense uithangbord prijken dezelfde meisjes. Met, goed leesbaar, een telefoon-nummer bij. Mijn man krijgt bovendien op elke hoek van de straat een kaartje in zijn handen geduwd. Het uithangbord in het mini: foto en contactgegevens. Zijn vrouw -ik dus- loopt nochtans vlak bij hem. Zelfs bij de ingang van een schijnbaar doodgewone bar, pronken vrouwelijke rondingen: een dame met een héle diepe décolleté die haar boezem doet bollen en eentje met een schots geruit rokje waar haar billen fier onderuit piepen.

Ik loop met grote ogen rond. Het is lang geleden dat ik door een stad wandelde waar seks zo openlijk te koop is. Waar seks zichzelf zo zonder gène aanprijst. Een bepaald soort seks dan toch. Seksualiteit waar we stilletjes aan voorbij waren, dacht ik zo. Mijn man kijkt mij verwonderd aan. Ik zie hem denken: goed dat ik haar af en toe mee buiten neem. Ik denk: er is nog véél werk aan de winkel. Een fluisterfestival in Las Vegas?

Maandagochtend 26 augustus, Las Vegas, Caesar’s Palace, the shops. Eind juni ver-wees een dame van een groot Belgisch lingerie-merk mij door naar Agent Provocateur. Het imago van haar eigen merk past niet helemaal bij dat van het fluisterfestival, zo meende ze. Dit merk zou mogelijks meer aansluiten. Helaas geen winkels in België. Maar dus wel in Las Vegas! Stijlvolle pikante lingerie, het moet gezegd. Las Vegas-prijzen ook… En in de toog aan de kassa, tot mijn verrassing: speeltjes die bij de ‘fifty shades of grey’- sessie van het fluisterfestival horen. Want ja, de bezielers achter SPNKD hebben toegezegd voor een steamy intro-workshop. Zie het programma. Spannend!

Benieuwd naar de pikante, prijzige lingerie? Voorlopig moet je het met een kijkje op hun

website doen, ik heb ze (nog) niet gevraagd om partner te worden.

https://www.agentprovocateur.com

Maandagvoormiddag 19 augustus, Salt Lake City. “Een religieuze sekte in het Westen, die

het dansen daarentegen propageerde, was de Mormonenkerk. In Salt Lake City werden

veelvuldig grote bals gegeven, met president Brigham Young als eregast, die plichtsgetrouw

om de beurt met ieder van zijn vrouwen danste. Niet alle vrouwen echter waren over deze

bals bijzonder te spreken. ‘Het doet er niet toe hoe oud en huiselijk een man is, ‘ klaagde een

van deze dames ontstemd. ‘hij denkt dat hij evenveel recht heeft om met de meisjes te

flirten en te dansen als de jongste jongen, want ze beschouwen zichzelf en elkaar stuk voor

stuk als jongens en vrijgezellen, zelfs al hebben ze een dozijn vrouwen… Ze zijn altijd in de

markt.’ “(uit Vrouwen in het Wilde Westen)

De Mormoonse jongedames die ik spreek in het visitor-center weten niks van het

propageren van dansen. Integendeel, uitgaan hoort in het don’t-lijstje. Net zoals seks voor

het huwelijk. Ik heb er een verrassend open gesprek over met hen. Vervelend, geven ze toe,

die strenge regels. Zeker als je jong bent, en je niet-Mormoonse vrienden hebt. Maar ons

geloof is zo vervullend, dat we dat er graag voor over hebben.

Ik kan er me niks bij voorstellen. Ik ben het er hoegenaamd niet mee eens. Ik moedig mijn

dochters net aan om véél seks te hebben voor het huwelijk. En toch raken ze me… Ik zou

hen oprecht graag uitnodigen voor een cirkel, om langer te kunnen praten, om het beter te begrijpen.

Vanaf nu staat het Book of Mormons naast de bijbel en de koran in mijn boekenkast.

Donderdagmiddag 15 augustus, Buffalo,

Wyoming. We lunchen in de saloon van wat ooit een vermaard hotel was in het Wilde Westen. De tijd lijkt er te hebben stil gestaan. Ik moet weinig moeite doen om buiten paard en kar te horen passeren, twistende mannenstemmen boven goktafels, hier en daar -en vooral in de achterafkamertjes- een klaterende vrouwenlach. Om stof te voelen prikken in mijn ogen en de geur van cowboyzweet in mijn neus.

In het bijhorende winkeltje valt op het eerste zicht weinig te beleven. De gebruikelijke toeristenspullen, alles wat je overal in de wereld vindt. En dan valt mijn oog op een schap met boeken. Niet één, maar zeker vijftien boeken die gaan over de dames in de achterafkamertjes. Over hun zin voor avontuur, hun ondernemerschap, hun frivole extravagantie, en de uitdagingen die hun vak met zich mee bracht. En ook over de sisterhood onder elkaar. Evenals het venijn en de concurrentie. En hoe seksualiteit taboe werd naarmate er alsmaar meer deftige vrouwen arriveerden in de tot dan toe vooral door mannen bewoonde stadjes. En het Westen langzaam haar Wilde verloor.

Als je ooit in de buurt bent: http://www.occidentalwyoming.com. Een aanrader. Ze hebben

er lekker vlees. En ander interessants. (Het boek rechtsboven kocht ik in het winkeltje.)

Maandag 12 augustus, late namiddag, De Smet, South Dakota. Ik sta met mijn blote voeten

in hetzelfde gras als waar Laura Ingalls Wilder zo’n 150 jaar geleden heeft rond gelopen. Ja,

dat meisje van de boeken en TV serie: ‘Het kleine huis op de prairie’, voor wie jong was in de

jaren ’80. Ik dacht dat ik mij aangesproken voelde door haar verhalen over de eindeloze

vlaktes. En dat is ook zo. Zeker nu ik de grootsheid daarvan met eigen ogen heb gezien. Maar

meer nog dan dat, herken ik haar drang om te pionieren. Om altijd maar opnieuw verder te

trekken, om te verkennen wat er àchter de volgende horizon ligt. De excitement van het nieuwe, de eindeloze mogelijkheden.

En tegelijk is enige bescheidenheid op zijn plaats, realiseer ik me, daar wandelend door het gras. Wat die dames-pioniersters gedurfd en gedaan hebben, daar is het opzetten van een fluisterfestival klein bier tegen… Ik laat het dikke boek Prairie Fires op mijn bureau liggen. Dan kan ik nog eens over sprinkhanenplagen en eindeloze sneeuwstormen lezen als ik efkes weg zak en denk ‘dat ik toch echt wel iets moeilijks aan het doen ben met dat fluisterfestival-pionieren ….’

En vóór deze reis – vóór al deze indrukken: donderdagnamiddag 8 augustus, Putte. Zes

vrouwen vergaderen onder een grote parasol. Eéntje is stand-by aan zee. Op tafel staat een

vers gebakken appel-crumble. Prioriteit van de bijeenkomst: het hoofdprogramma vast

leggen. Wat willen we concreet aanbieden? Hoe kan één en ander vorm krijgen tijdens het

eerste festival? De puzzelstukken passen wonderwel in elkaar. We zijn met zijn allen

enthousiast over de idee om een sparkling, een spicy en een steamy-lijn uit te werken in het

aanbod. Zoals de paprika’tjes in een Oosters restaurant. Dat helpt óns om keuzes te maken

bij de programmatie en de deelneemsters, zo denken we, om in te schatten waar ze wel en

niet willen instappen. Ambitie: tegen begin september alle experten plus hun programma

bevestigd.

Een onderwerp waar we niet zo direct aan uit geraken zijn de cirkels tussendoor. Dát er

cirkels komen, staat vast. Maar zijn die best ‘verplicht’ en telkens met dezelfde mensen, die

dan maatjes worden? Of zijn het open sessies waar je cirkelt met de dames die zich daar en

dan aandienen, onder begeleiding van een facilitatrice? To be discussed…

En nà deze reis – nà al deze indrukken: vrijdagochtend 6 september, Mechelen. Zes

vrouwen komen bijeen in een inspirerende tuinkamer. Eéntje is stand-by vanuit haar klas…